Nýjast á Local Suðurnes

FöstudagsÁrni: Epalhommaumræða á lágu plani

Helgi Seljan, Kastljósspekingur vakti athygli á því á dögunum hve lítil upphæð skilar sér til Krabbameinsfélagsins að loknum mottumars. Já það er sláandi að sjá að nánast allt sem safnast fer í umgjörð átaksins þar á meðal auglýsingar og markaðssetningu. En því miður er það svo að þetta á við þegar við leggjum átökum lið. Til að mynda kostar UNICEF allt þetta starfsfólk, þegar safnað er fyrir hungruð börn og framvegis. Allt kostar þetta svo að bara rétt brot af fénu sem við leggjum í té skilar sér. Það væri best eins og í mottumars að geta millifært upphæðina beint inn á Krabbameinsfélagið.

arni arna keflavikurn

Já ég hef alltaf sagt þetta, fólk sem fer ekki í ræktina er gáfaðra. Journal of Health Psychology birti nýverið grein um vísindakönnun frá Florida Gulf Coast University, sem sýnir að þeir nemendur sem refsa ekki lóðum og hanga á hlaupabrettinu skora hærra á greindarprófum. Ég hef bara sagt þetta allan tímann. Synd að það sé búið að eyða fjármagni í rannsóknir á þessu, hefðu bara getað slegið á þráðinn til mín þessar elskur. Ég glími við þessa ræktarfælni eins og margir í yfirþyngd gera. Mín tilfinning er sú að maður er hálfpartinn dæmdur þegar gengið er inn í líkamsræktarstöðvar. Þar eru kroppalingar af báðum kynjum í flottustu og dýrustu merkjunum, margir hverjir að springa úr rembingi og svo þarf maður að standa í sturtunni á vömbinni með kroppalingunum sem senda manni hneikslunarsvipinn. Hver ætlar að taka upp á því að opna líkamsræktarstöð sem er bara fyrir okkur fitubollurnar? Um leið og maður hefur náð góðum árangri og maginn er bara alveg að verða sléttur þá er maður bara útskrifaður. Þá getur maður sótt hinar líkamsræktarstöðvarnar sem granna fólkið glennir sig. Þá passar maður líka í flottu dýru merkinn og fyllst rembingi.

Húsnæðisvandinn í borginni er orðinn slíkur að fólk er að brotna niður og gráta á fasteignasölum. Fram kom í vikunni að kona ein sem fékk höfnun á kauptilboði í fjórðu fasteignina sem hún reyndi að kaupa gjörsamlega brotnaði niður. Tilfellið er víst ekki það fyrsta sem fasteignasalar upplifa. Skorturinn veldur því að fólk á ekki möguleika á að eignast þak yfir höfuðið skrifast á meirihluta borgarstjórnar. Sjálfstæðismenn í borgarstjórn bentu á í upphafi kjörtímabilsins að ráðast þyrfti strax í byggingu íbúða við Úlfljótsvatn, en þar er nægt af lóðum. Borgarstjóri tók það ekki mál og sagði að enginn nennir að búa í úthverfum. Ef ráðist hefði verið í uppbyggingu þar væru 5000 ný heimili að detta í sölu núna.

Ég lagði leið mína í Ikea sl. laugardag, sem er kannski ekki frásögu færandi, nema hvað að ég var ekki sá eini. Ég átti að vísu erindi þangað og varð að hoppa inn og grípa tvo hluti. Nema hvað að ástandið var líkt og við þekkjum á sjálfri þorláksmessu í Kringlunni. Það tók óratíma að finna bílastæði og ekki tók betra við þegar inn var komið. Ég er nánast sannfærður um að þessi frábæra verslun sé misnotuð. Já sem samkomusalur. Búðin var full af eldri borgurum og barnafjölskyldum. Eldri borgararnir, að ég tel, nota Ikea sem innisvæði til að taka löturhæga göngutúra á meðan hálkan og snjórinn hylur allt. Það voru stíflur allsstaðar. Þá er það unga yndislega fólkið sem virðist skipuleggja hitting, eða er svona ljónheppið að hitta vini og vinkonur sem voru líka að eignast barn og það eru bara sjö – átta vinkonur allar með barnavagna stopp í gangveginum og það er verið að ræða rauðu hundana eða tanntökur barna. Ég komst ekki framhjá. Kunni ekki við að príla yfir kommóðurnar og varð að biðja þær um að færa sig. Þá fékk ég bara lúkkið. Þetta var skelfilegt, eins og mér finnst ljúft að fara í Ikea. En eins og alltaf þá gleymir maður einhverju svo ég þurfti að hlaupa hringinn aftur á sunnudeginum en sem betur fer var rólegra þá og ég náði að halda ró minni.

Hitamál vikunnar var virkilega heitt, það var svo heitt að Hildur Lilenhdal skreið úr holu sinni, eftir þægilega langan tíma. Hún var uppvís um einelti og hrottaskap á netinu en var með „come back“ eftir eftirminnilegt viðtal Sindra Sindrasonar á Stöð 2. Þar sakaði kona í yfirþyngd Sindra um skilningsleysi í garð þeirra sem lifa við fordóma og tilheyra jarðarhópum í samfélaginu. Þessi unga kona berst fyrir samtökunum líkamsvirðing, en hún og fleiri upplifa fordóma í garð fólks í yfirþyngd. Sindri benti á að hann væri hommi, ætti litað barn og væri giftur manni sem á ættir sínar að rekja erlendis frá. Svo umræðan sprakk á samskiptamiðlum og meðal þeirra sem tjáðu sig voru Hildur og Freyja. Hildur var svo pirruð yfir forréttinda hvíta ófatlaða Epal hommanum að henni var einna næst að kveikja í hárinu á sér. Freyja sakaði Sindra um ofbeldi í garð konunnar. Þessi umræða er sérstök og á lágu plani. Umræðan fær mig til að hugsa hvort við hvítu Epal hommarnir megum ekki lengur tjá okkur, eða benda á að við tilheyrum jaðarhópum? En Epal hommar í yfirþyngd eins og ég? Það er því miður orðið smá þannig að hvítir karlar, sérstaklega ef þeir eru miðaldra mega ekki tjá sig, þá er alltaf gripið í að við séum forréttindapakk og hvernig getur það verið ofbeldi að benda konunni á þá staðreynd að Sindri tilheyrir jaðarhópi í samfélaginu? Þá þykir mér það miður að Samtökin 74 taka undir slíkar fullyrðingar og sýna það svart á hvítu að samkynhneigðir karlmenn eiga enga samleið með samtökunum lengur. Sindri tjáði sig í útvarpsviðtali á Bylgjunni um þetta mál og þar kom fram að hann skynjaði kala frá Samtökunum 78. Hann er ekki sá fyrsti sem ég heyri segja þetta og ég hef þessa tilfinningu sjálfur. Fyrir áratugum var ég ungur maður í leit að sjálfum mér, ringlaður með samkynhneigð á bakinu sem ég gat ekki höndlað. Gekk í gegnum erfiðleika að finna sálarró. Ég læddist á skrifstofu Samtakanna og þar var ekki haft fyrir því að yrða á mig. Ég stóð fyrir framan 3 einstaklinga sem voru að slúðra, litu á mig eins og ég væri geimvera og héldu spjallinu áfram. Ég hrökklaðist út vonsvikinn og glímdi við mín vandamál einsamall í mörg ár, bugaður og svekktur út í þessi samtök. Ég vona svo innilega að samkynhneigðir karlmenn rotti sig saman og stofni sín eigin samtök þar sem þeir fá þá tilfinningu að þeir séu velkomnir án þess að þurfa að tilheyra vissum vinahópum eða klíkum innan hinsegin hópsins í samfélaginu.

Ég sat með móður minni á sunnudagskvöldið fyrir framan sjónvarpið og þá byrjaði Landinn. Gísli Einarsson stóð þar spenntur að fylgjast með ágætri konu að baka pönnukökur og gróf sig síðar í fönn. Ég hafði nokkuð áður gripið sjálfan mig að verki í huganum að vera ósammála Sigríði Andersen, dómsmálaráðherra og vinkonu minni. Ég hafði leitt hugan að því að ræða við hana um þá skoðun hennar að best væri að leggja niður RÚV. Ég sá fyrir mér ekkert Eurovision, Silfur né Kiljuna. Já með hækkandi aldri gleymir maður sér í Kiljunni og tala nú ekki um þættina hjá Agli þar sem hann röltir um stræti og torg, já og kirkjugarða með sagnfræðingi. Tilhugsunin var skelfileg, en þegar ég sá Gísla þarna á launaskrá skattgreiðenda að horfa á pönnukökur bakast hugsaði ég með mér, nei þetta er sóun. Okkur vantar fjármagn í samgöngur, heilbrigðismál, löggæslu og framvegis, þá stendur Gísli yfir deigi á pönnu. Áslaug Friðriksdóttir borgarfulltrúi kom með góða tillögu á facebook. Fyrir hluta fjármagnsins sem fer í RÚV væri hægt að stofna menningarsjóð sem styrkti útgáfu menningarefnis. Ef við tökum framtíðarsýnina á þetta hve margir sjá fyrir sér sjónvarpsstöðvar eins og þær eru núna í framtíðinni? Apple Tv, netflix og framvegis eru efnisveitur sem standa sig miklu betur en sjónvarpsstöðvar í dag. Tími þeirra fer þverrandi. Sjónvarpsstöðvar eru eins og síðustu Geirfuglarnir.

Góða helgi